ความเป็นมา
วัดไทยเจริญ เดิมชาวบ้านเรียกว่า วัดภูกลอย หรือ ภูฮอย ที่เรียกว่า ภูกลอย เพราะมีเถาวัลย์ชนิดหนึ่งที่ชาวบ้านในแถบบริเวณนี้นำหัวมาเป็นอาหารมาทำขนม เรียกว่า หัวกลอย ย้อนกลับไปเมื่อ พ.ศ. ๒๔๖๒-๒๔๖๓ ในภาคอีสานเกิดทุพภิกขภัย ข้าวยากหมากแพง ดินฟ้าแห้งแล้ง ประชาชนในแถบภูกลอยได้อาศัยหัวมันหัวกลอยแทนข้าว ชาวบ้านก็ได้อาศัยบริเวณภูกลอยหาอยู่หากินในยามที่เกิดข้าวยากหมากแพง เพราะบริเวณภูกลอยมีธารน้ำที่ใสสะอาดไหลผ่าน มีลานหินลาดลงสู่ลำธาร มีแอ่งหินเล็กๆเหมาะแก่การแช่กลอย ตากกลอย
ที่เรียกว่า ภูฮอย เพราะมีความเชื่อกันว่าเป็นที่ประดิษฐานรอยพระพุทธบาทหรือฮอยคนใหญ่ ย้อนกลับในปี พ.ศ.๒๔๙๑ หลวงพ่อพระครูวินัยกรโกศล ( หลวงตามหาคำ ในสมัยนั้น ) ได้เดินธุดงค์มาจำพรรษา ณ สถานที่แห่งนี้และเป็นที่พักจำพรรษาภิกษุสงฆ์เรื่อยมา จนในปี พ.ศ.๒๕๐๔ ได้มีพระภิกษุ ๒ รูป คือหลวงตากรณ์กับหลวงตาอินทร์ ได้มาจำพรรษาที่ภูกลอยนี้ อยู่มาวันหนึ่งหลวงตาทั้งสองปรึกษากันว่าพวกเราน่าจะกลั้นน้ำที่ลำธารเอาไว้ใช้ในฤดูแล้ง พอตกลงกันได้แล้ว ในวันต่อมาหลวงตาทั้งสองได้ช่วยกันขนหินในบริเวณนั้นมากลั้นลำธาร นานวันไปก้อนหินทำนบก็หมด ก็อดทนและอุตส่าห์ขนจากที่อื่นไกลราว ๓ เส้นเศษ วันหนึ่งก็เกิดเหตุอัศจรรย์ เทวดาดลบันดาลให้หลวงตาอินทร์ไปงัดหินก้อนหนึ่งเป็นรอยเกลี้ยงๆหลวงตาอินทร์บ่ายเบี่ยงเรียกหาหลวงตากรณ์ ให้มาดูช่วยกันเก็บก้อนหินและไม้ที่ผุออก เช็ดดูเป็นรอยงามนามว่า ฮอยคนใหญ่ ฮอยยักษ์ ฮอยผี ฮอยพระมุนี ฮอยพระบาท นับแต่นั้นมาผู้คนที่ทราบข่าวก็มากราบไว้สักการะ ฮอย มากมาย ภูกลอยก็กลายเป็นย่านชุมชนไม่เว้นวัน และได้พร้อมใจกันจัดงานนมัสการรอยพระพุทธบาทในวันขึ้น ๗-๘ ค่ำ เดือน ๓ เพื่อเป็นพุทธบูชา เป็นประจำทุกปีจนถึงปัจจุบัน
ในปี พ.ศ.๒๕๓๓ นายเจียม แสวงผล ได้เสนอเรื่องขออนุญาตสร้างวัด และได้รับอนุญาตให้สร้างและตั้งวัดเมื่อ วันที่ ๒๙ ตุลาคม ๒๕๓๙ โดยเปลี่ยนชื่อเป็น วัดไทยเจริญ ตามชื่ออำเภอไทยเจริญ
วัดไทยเจริญ ตั้งอยู่บ้านเลขที่ ๒๓๓ บ้านไทยเจริญ หมู่ที่ ๑ ตำบลไทเจริญ อำเภอไทยเจริญ จังหวัดยโสธร มีเนื้อที่ ๔๕ ไร่ ๒ งาน ๔๐ ตารางวา
ได้รับพระราชทานวิสุงคามสีมาเมื่อวันที่ ๒๙ กุมภาพันธ์ ๒๕๓๙ โดยมีพระผัน ปภากโร เป็นผู้รักษาการแทนเจ้าอาวาส
ต่อมาปี พ.ศ.๒๕๔๓ มีพระครูศรีธรรมานุกูล เป็นเจ้าอาวาสและดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าคณะอำเภอไทยเจริญ จนถึงปัจจุบัน
