ตำบลคำครั่ง อำเภอเดชอุดม จังหวัดอุบลราชธานี

ปักหมุดเมืองไทย

ประวัติวัดคำครั่งโดยสังเขป
เริ่มตั้งวัดครั้งแรก ปี พ.ศ.๒๔๘๐ โดยมีหลวงปู่สงค์กับหลวงปู่สุดไม่ทราบฉายา เพราะคนในสมัยก่อนบ้านนอกไม่เคยรู้เรื่องฉายาของพระเหมือนปัจจุบันนี้ ขอเพียงรู้ชื่อของท่านก็เป็นใช้ได้ จำพรรษาด้วยกัน ๒ รูปโดย
มีพ่อพุฒ แสนเจริญสุข ซึ่งเป็นครูใหญ่สอนโรงเรียนที่บ้านคำครั่ง เป็นผู้จับจองชี้แนวเขตให้เป็นพื้นที่วัดโดยมีเนื้อที่ ๒๕ ไร่ ๙๐ ตารางวา จึงได้ทำการปลูกสร้างเสนาสนะขึ้น พอได้เป็นที่อาศัยหลบแดดฝนในการบำเพ็ญบุญแบบเรียบง่าย ในสมัยนั้นแลยังอยู่ในเขตปกครองของตำบลกุดประทายสมัยต่อมามีพระจำพรรษา ๔ รูป คือ หลวงปู่สุดตา ๑ หลวงปู่คำ ๒ หลวงปู่พิลา ๓ หลวงปู่สุข ๔ ไม่ทราบฉายาเหมือนกัน โดยมีหลวงปู่สุดตาเป็นหัวหน้าสงฆ์ หรือรักษาการเจ้าอาวาสวัดนั้นเอง ต่อก็มีหลวงปู่พรมมีนามสกุล หวังดีเป็นรักษาการแทนเจ้าอาวาสได้นำพาญาติโยมสร้างเสนาสนะขึ้นมาอีกเพราะประชากรก็มีมากขึ้นเลื่อยๆให้เพียงพอต่อการต้อนรับผู้ที่มาทำบุญ ในสมัยนั้น ต่อมาปี พ.พ.ศ. ๒๙ มีหลวงปู่สิน สกุลภูเขาทอง ประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๕ ถึง ๑๖ ได้มีการก่อสร้างอุโบสถขึ้นหลัง เพื่อเป็นสถานที่อุปสมบทของกุลบุตรลูกหลานผู้มีจิตรศรัทธาในพระพุทธศาสนา พอฉลองอุโบสถเสร็จ ซึ่งเป็นอุโบสถหลังเก่าที่เห็นในภาพญาถ่านสิน ก็ได้ลาสิกขาไปสู่คฤหัสถ์ ชาวบ้านก็ได้ไปนิมนต์ญ่าถ่าน สำอางมาจำพรรษา ท่านก็ได้พาญาติโยมสร้างศาลาการปรียญ ขึ้น ๑ หลังแต่ยังไม่ แล้วเสร็จ คงจะประมาณปี พ.ศ. ๒๕๑๙ ถึง พ.ศ. ๒๕๒๑ ญาติโยมทางบ้านหาดทรายมูลก็ได้นิมนต์ท่านกลับไปที่บ้านหาดทรายมูล ต่อมาเมื่อปี พ.ศ. ๒๕๒๒ หลวงพ่อพระครูเมตตาวรคุณเจ้าอาวาสวัดกุดประทาย จึงส่งส่งพระอาจารย์ทองบาง ฉายา ติกฺขวีโร มาเป็นเจ้าอาวาสวัดคำครั่งจนมาถึงพ.ศ. ๒๕๓๙ (โดยประมาณ) ท่านก็ลาสิกขา
ต่อมาเมื่อปีพ.ศ.๒๕๓๙ ในปีเดียวกันพระอธิการบุญหลาย (ฉายา) สมาจาโรก็ได้เป็นเจ้าอาวาสวัดจนถึง พ.ศ. ๒๕๔๔ ท่านก็ขอลาออกจากเจ้าอาวาสเพราะสุขภาพไม่อำนวยต่อการปฏิบัติงานสนองคณะสงฆ์เพราะวัย ๘๐ กว่าท่านจึง
ขอลาออกจากตำแหน่ง ต่อมาเมื่อปี พ.พ.ศ. ๒๕๔๕ พระอธิการ บุญมี (ฉายา) โอภาโส คณะสงฆ์แต่งตั้งให้เป็นเจ้าอาวาสวัดคำครั้งมาจนถึงปัจจุบันและได้ดำรงตำแหน่งเป็นเจ้าคณะตำบลคำคคำครั้งอีกตำแหน่งหนึ่งได้นามตามพระราชทานสมณะศักดิ์ที่ พระครูสุวรรณโพธิวัฒน์ หมายเหตุ- ผู้น้อยความรู้ยังไม่ถึงอาจผิดพลาดประการใดๆไม่เหมาะสมโปรด
ให้อภัยแก่ผู้น้อยด้วยเทรอญ