พระพุทธรูปภายในวิหาร

วิหารวัดวังโป่ง


ประวัติวัดวังโป่ง
ประวัติและความเป็นมาของวัดวังโป่ง วัดวังโป่งเดิมชื่อ "วัดลอมต้นม่วง" ประชากรในสมัยนั้นได้อพยพถิ่นฐานมาจากบ้านธรรมเมืองเวียงโกศัยและบ้านกาศ อำเภอสูงเม่น มีประชากรประมาณ ๓๐ กว่าหลังคาเรือน ยึดหลักประกอบอาชีพ กสิกร ทำไร่ ทำนาเลี้ยงชีพ

สภาพภูมิประเทศ บริเวณที่อยู่อาศัยเป็นป่ารกทึบ ราษฎรต้องอาศัยตามลำน้ำแม่คำมี เพราะต้องอาศัยลำน้ำแม่คำมีหล่อเลี้ยงชีพ ซึ่งมีขุนน้ำอยู่ที่อำเภอเวียงสา จังหวัดน่าน วัดลอมต้นม่วงตั้งอยู่กลางทุ่งนาบริเวณหน้าโรงเรียนบ้านวังโป่ง (ปัจจุบัน) ต่อมาชาวบ้านได้ทำการบุกรุกที่นาเพื่อประกอบการทำมาหากิน ใกล้วัดเข้าไปทุกขณะจนเนื้อที่บริเวณวัดเหลือไม่มากนัก เพราะชาวบ้านได้บุกเบิกเป็นที่นาล้อมรอบไปหมด การเดินทางไปมาจึงลำบาก

ในสมัยนั้นได้มีคณะทำงานหมอนไม้ คือบริษัท อิ๊สเอเชียติก กับ บริษัท ป่าไม้ล่ำชำจำกัด มาเป็นผู้ประมูลไม้สักโดยการนำของเจ้าเมืองแพร่ คือเจ้าพระยาบุรีรัตน์กับเจ้าแม่บัวคำเป็นผู้มั่งคั่งด้วยเงินทองทรัพย์สมบัติมาทำการรับเหมาสัมปทาน ทำไม้สักบริเวณทิศตะวันออกของลำน้ำห้วยแม่คำมี อาศัยเอาท่อนไม้ซุงที่ตัดมานั้นล่องซุงตามลำน้ำแม่คำมี ลงไปสู่แม่น้ำยมอีกทอดหนึ่งซึ่งชาวบ้านพากันเรียกคนรับเหมาว่า "นายห้าง"

     ในปี พ.ศ. ๒๕๓๗ - ๒๕๔๐ ได้ทำการก่อสร้างและปรับปรุงศาลาการเปรียญอีกครั้งหนึ่ง ปูกระเบื้องพื้นของศาลา และได้เริ่มทำการก่อสร้างกำแพงวัดทางด้านหน้า ด้านข้างทิศเหนือและทิศใต้ในปี พ.ศ. ๒๕๔๗ - ๒๕๔๘ โดยการนำของนายชัยวัฒน์ มูลเมือง กับนายพินิจ ทะสุมา พร้อมคณะศรัทธา ได้จัดหางบประมาณมาเพื่อทำการเปลี่ยนแปลงหลังคาโบสถ์เป็นกระเบื้องดินขอ(เคลือบใส)และทำการยกช่อฟ้าใบระกาด้วย

พระสีวลีเถระ

พระพุทธรูปภายในศาลาการเปรียญ

ศาลาการเปรียญ

หอระฆัง หอกลอง

วิหารพระแก้วมรกต

พระอธิการปุณญพัฒน์ สุทธจิตโต

เจ้าอาวาสวัดวังโป่ง

ซุ้มประตู

หอเจ้าพ่อหมื่นปื้น

ประตูเมืองเก่า

กุฏิหลังใหญ่

งานสมโภชวัดวังโป่ง

๓๑ ตุลาคม – ๓ พฤศจิกายน พ.ศ. ๒๕๖๘

ลำแม่น้ำคำมี

ฝายบ้านวังโป่ง – บ้านกาศใต้

ท่าน้ำวัดวังโป่ง